του Γιάννη  Προμούσα

Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο λίγο πίσω, θα μας φαινόταν  απίστευτο αν μας έλεγε κάποιος ότι η Καβάλα θα αποκτήσει κολυμβητήριο αλλά δεν θα μπορεί να το λειτουργήσει. Θα μας φαινόταν στα αλήθεια αστείο αν μας έλεγε ότι ένα έργο τόσο σημαντικό για τη πόλη μας, ένα όνειρο γενναίων, θα μένει άδειο, αναξιοποίητο και στοιχειωμένο.

Αξιότιμοι κύριοι του νέου Καλλικρατικού Δήμου, ο κλήρος πλέον πέφτει σε εσάς και για να είμαστε πιο ακριβείς, το μπαλάκι πέφτει σε εσάς. Καλείστε να λύσετε ένα από τα πολλά προβλήματα που σας μεταθέτει ο Καλλικράτης, καλείστε να πείτε ευχαριστώ για τη προίκα που πήρατε από τη Νομαρχία και συγχρόνως να ανασκουμπωθείτε και να δώσετε λύσεις.

Κύριοι της Νομαρχίας, καλείστε να απολογηθείτε για το κακότεχνο οικοδόμημα σας, καλείστε να πάρετε θέση, τώρα που κόπασαν τα ευχολόγια και οι κομπασμοί για το δημιούργημα σας! Κύριοι βουλευτές, καλείστε να πιέσετε, να φωνάξετε, να διεκδικείστε, καλείστε να υψώσετε ανάστημα. Επιτέλους δώστε προτεραιότητα, δώστε ώθηση, δώστε ταυτότητα σ’ αυτή τη πόλη. Για ψάξτε λίγο δίπλα σας στη Ξάνθη και τη Δράμα, θα βρείτε καινοτομία, ευρηματικότητα, πρόοδο, προβολή. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν χαρακτηρίζει κάτι τη πόλη μας είναι η στασιμότητα, η έλλειψη προσανατολισμού και ανάπτυξης, η αδυναμία για το αυτονόητο, καθώς δυσκολευόμαστε να  παρέχουμε ακόμη και τη δυνατότητα άθλησης των παιδιών μας. Όχι δεν είναι μεμψιμοιρία, ούτε γκρίνια, είναι απογοήτευση και προβληματισμός. Το ζήτημα με το κολυμβητήριο θα βρει αργά ή γρήγορα μια λύση, προσωρινή ή μόνιμη, δεν ξέρω. Η ανησυχία όμως για τη πόλη μας παραμένει, ειδικά σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και το ερώτημα όλων μας είναι εύλογο, «….όσα δεν μπόρεσαν να γίνουν τόσα χρόνια, θα γίνουν τώρα;»

Ως εδώ λοιπόν, δεν πάει άλλο, φτάνει η μιζέρια, φτάνει ο πεσιμισμός, φτάνει ο εφησυχασμός. Είναι η αναγκαία η προσπάθεια και η εγρήγορση όλων μας. Βαρέθηκα να μου λένε ότι είμαστε η ομορφότερη πόλη στην Ελλάδα, κουράστηκα να ακούω ότι είμαστε το μικρό Μόντε Κάρλο, δυστυχώς αυτό δεν αρκεί. Περισσότερο όμως κουράστηκα να ακούω εμάς τους ίδιους, τους πολίτες αυτής της πόλης, τους «συνειδητοποιημένους» δημότες. Ναι κύριοι φταίμε κι εμείς, φταίμε κυρίως εμείς. Φτάνει η αδράνεια, η ραθυμία, φτάνει η ανούσια πολυλογία του καφενείου. Ας σηκωθούμε λίγο από το καναπέ μας, από τη καρέκλα του καφενείου, του υπολογιστή, της τηλεόρασης. Ας σταματήσουμε λίγο τις μεγαλοστομίες και τις εξυπνάδες με τους υπόλοιπους «ξερόλες», ας παύσουμε να γράφουμε φαμφάρες και παχιά λόγια στα διάφορα chat, ας σταματήσουμε να βλέπουμε σαβούρες στη τηλεόραση, ας αποτοξινωθούμε λίγο από τα Τούρκικα σήριαλ, που μας έχουν αποχαυνώσει. Πρέπει να ξυπνήσουμε επιτέλους μόνοι μας και όχι να μας ξυπνούν τα γεγονότα. Πρέπει να προλαβαίνουμε εμείς τις εξελίξεις και όχι αυτές εμάς. Πρέπει να  κοιτάξουμε γύρω μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους την πραγματικότητα, πρέπει να δούμε την αλήθεια στα μάτια. Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι για όλα όσα συμβαίνουν και όσο μένουμε απαθείς, αρκούμενοι μόνο σε λόγια…ε! τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. 

Τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι ανάγκη να δραστηριοποιηθούμε, να γίνουμε ενεργοί πολίτες. Πρέπει να την αγαπήσουμε αυτή τη πόλη, να την φροντίσουμε, να την προστατεύσουμε, να την στηρίξουμε. Με όποια μορφή δράσης μπορεί ο καθένας, μέσα από τον αθλητισμό, μέσα από τον πολιτισμό, μέσα από οικολογικές και περιβαλλοντικές δράσεις. Ας γίνουμε εθελοντές, ας είμαστε εμείς οι μπροστάρηδες χωρίς να  περιμένουμε τους άλλους. Ας πάψουμε να κατακρίνουμε, να γκρινιάζουμε και να μας φταίνε για όλα, πάντα οι ‘’ άλλοι’’. Έτσι μεταθέτουμε το πρόβλημα, δεν το λύνουμε και στο κάτω-κάτω, εμείς εκλέγουμε αυτούς τους ‘’άλλους’’ , εμείς συναναστρεφόμαστε μαζί τους, εμείς τους ανεχόμαστε. Μήπως μας φτύνουν και εμείς λέμε ότι βρέχει; Μήπως κρατάμε άσκοπα τις ομπρέλες; Μήπως η σκεπή της Καβάλας στάζει, αλλά δεν είναι σταγόνες βροχής;