Το κείμενο αυτό είναι ανάρτηση στο chat… Αλλά δεν χωρούσε!

Νομίζω ότι παρακολουθώντας την Λέσχη μόνο μέσα από το site και το chat, και μη συμμετέχοντας σε αυτήν δια ζώσης, χάνετε (με την έννοια του σας διαφεύγουν) πολλά πράγματα και κυρίως τις αιτίες των πραγμάτων.

Αν συμμετείχατε έστω και λίγο δια ζώσης στη Λέσχη θα ξέρατε και ποιες είναι οι απόψεις μας και με ποιο τρόπο και κάτω από ποιες καταστάσεις επιλέγονταν οι "στρατηγικές" μας.

Σκεφτείτε λίγο: μας έχουν αποκαλέσει "τσιράκια" όποιου αναπνέει σ' αυτή την πόλη, του Μάκη, του Εμινίδη, του Καλαιτζή, του Τσάκα, του Τσοκτουρίδη... Γιατί όλοι προσπαθούν να βγάλουν συμπεράσματα από μακριά και με τα δικά τους μέτρα. Τους έχουμε διαψεύσει όλους! Και γι' αυτούς και για τους επόμενους που θα μας κολλήσουν.

Να ξέρετε και να θυμάστε κάτι: εδώ στο chat, συζητιέται η προηγούμενη μέρα! Οι δύσκολες αποφάσεις, τα ρίσκα, τα μετρήματα, οι μάχες γίνονται εκεί που συζητιέται η επόμενη... Κι ο καθένας επιλέγει τελικά που μπορεί, πού θέλει να συμμετέχει και να προσφέρει!! Γιατί είναι εύκολο -ξέρετε τι καλός που είμαι στα λόγια- να κάνεις κριτική -και φυσικά δεν

μιλάω μόνο για εσάς- ενώ περιμένεις άλλοι να βρουν λύση στο αδιέξοδο.

Υπάρχει μια τεράστια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο αυτές καταστάσεις και συγκεκριμένα γνωρίσματα στους ανθρώπους καθεμίας από αυτής:

Το να πολεμάς για να βρεθεί λύση σε προβλήματα σαν κι αυτά που καλούμαστε ως ομάδα να αντιμετωπίσουμε τα τελευταία 2-3 χρόνια σημαίνει ότι το βλέμμα σου είναι καρφωμένο μπροστά, στην επόμενη μέρα, προσπαθώντας να της δώσεις χαρακτηριστικά, χρώμα, ουσία, ζωή, ώστε να την αντιμετωπίσεις.

Σημαίνει ότι γυρίζεις την πλάτη σου στο «ένδοξο» παρελθόν, ενώ οι κρίνοντες εκ του ασφαλούς υποκλίνονται βαθιά στο μεγαλείο του, λες και θα μας σώσει η βαριά φανέλα… Όσο πιο βαριά είναι η φανέλα τόσο πιο γρήγορα πέφτεις όταν στηριχτείς μόνο επάνω της.

Σημαίνει να ψηλαφίζεις το σκοτάδι, την ομίχλη των επόμενων λεπτών και να αγωνιάς και να παλεύεις με τα εμπόδια που σου έρχονται ομαδόν από αυτό που στη γραμμική εξέλιξη του χρόνου ονομάζεται μέλλον, κι όχι να τα αγνοείς και προκλητικά να βολεύεσαι στις δάφνες των παλιών χρόνων.

Σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πουθενά απόλυτες αλήθειες, ιερά σύμβολα, ταμπού, δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς, και τίποτα που να μην επιτρέπεται να κάνεις! Όλα είναι πιθανά ενδεχόμενα, μια στράτα που αν δεν την περπατήσεις, δεν μπορείς να ξέρεις που στο πούτσο θα σε βγάλει. Κανείς δεν ξέρει τι είναι σωστό και τι λάθος, όλοι ψάχνονται, όλοι αναρωτιούνται… Κι όλοι φοβούνται!

Ενώ οι κρίνοντες, έχουν καβατζωμένη την απόλυτη αλήθεια των γεγονότων έτσι όπως τα έχουν αντιληφθεί οι ίδιοι, την φωλίτσα τους καθαρή αφού ποτέ δεν συμμετείχαν σε λύσεις, και πολεμούν λυσσαλέα ν’ αποδείξουν πόσο λάθος αποφάσεις πάρθηκαν, και πάντα, συνδέοντας τες με την ικανότητα των «απέναντι» να παίρνουν σωστές. Οι στιγμές, οι καταστάσεις, οι συγκυρίες δεν παίζουν κανέναν ρόλο.

Τέλος, είναι κι η διαφαινόμενη σχέση με το «Θείο»: Ενώ η ομάδα έχει περάσει το χείλος του γκρεμού, και βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση –η 5^η Γενάρη είναι κοντά- κάποιοι πιστεύουν σε θαύματα, σε από μηχανής θεούς που θα παρέμβουν ξαφνικά για να ανακόψουν την πρόσκρουση, ή ακόμα και στη Δευτέρα Παρουσία (το πιάσατε το υποννοούμενο)… Δεν έχει κάν περάσει από το μυαλό τους ότι για κάθε από μηχανής θεό που εμφανίζεται στο τέλος του έργου και δίνει λύση, έχουν δουλέψει πολλοί στα σκοινιά στους γερανούς, και φυσικά στο σενάριο… Κάθε φορά που υπάρχει λύση, κι ας είναι πολλές φορές χειρότερη από την αναμενόμενη, κάποιοι, έχουν ζαλωθεί τα σκοινιά, κι έχουν σηκώσει μανίκια για να αντιμετωπίσουν το αναπόφευκτο…

Γιατί για κάποιους, έστω και με το τενεκεδένιο δόρυ που έχουν, έστω και καβάλα στο λιπόσαρκο άλογο τους, έστω και παρέα με τους Σάντσους και τους γαιδαράκους τους, το αέναο το κυνήγι των ανεμόμυλων, είναι αυτόνοητο…

Τόλης Βουρβουτσιώτης