γράφει ο Τόλης, ο Αντώνης και... η άλλη γενειά...

Από τον κόσμο που γυρνούσε με τ' ασπρόμαυρα στην πόλη μου πριν τον αγώνα χθες, είδα διαφορετικούς "τύπους" οπαδών! Το χθες τυχαίο, αφορμή παίρνω, το ασπρόμαυρο αντικαταστήστε το με κόκκινο κίτρινο πράσινο μπλε (καραβάκια στο αιγαίο...), το ίδιο θα είναι! (να μην ακούσω τίποτα ότι "μόνο για τον υπέροχο λαό του παοκ βγάζετε το κόμπλεξ σας" και τέτοιες ιλαρότητες! Ο σοφός λαός λέει "όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη", ποιος είμαι εγώ που θα διαφωνήσω...)

Αρκετά μεγάλο ποσοστό απ΄ αυτούς είναι επαγγελματίες φίλαθλοι, οργανωμένοι για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο: Διακίνηση και χρήση σε ασφαλές περιβάλλον - οι σύνδεσμοι διατηρούν το ακαταλόγιστο σε κακουργηματικές πράξεις και απολαμβάνουν είτε ασυλίας από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς είτε νομικής υποστήριξης απά τους μεγαλοδικηγόρους των ΠΑΕ. Οι ΠΑΕ από την πλευρά τους αρέσκονται στην διατήρηση τέτοιων στρατιών οπαδών οι οποίοι είναι ελέγξιμοι, κατευθυνόμενοι, κι έτοιμοι να προασπίσουν τα "συμφέροντα" της ομάδας έναντι των συμφερόντων του ποδοσφαίρου γενικότερα. Αυτά δεν είναι καινούρια ούτε τα λέω εγώ: τα έχουν πεί πιο ενημερωμένοι και καταρτισμένοι σ' αυτά τα ζητήματα από εμένα, χρόνια τώρα... Δεν θέλω όμως να ασχοληθώ μ' αυτούς...

Μια δεύτερη κατηγορία (από προσωπική πείρα, ξέρω πολλούς τέτοιους, τους ζω καθημερινά) είναι: μεσοαστοί σαραντάρηδες, στα νιάτα τους αριστεροί, τώρα ψηφίζουν ένα αριστερό κόμμα μιας που το πασοκ μνημονιάζεται, και ακολουθούν τον ΠΑΟΚ στα εκτός με το υβριδικό τους που δεν καίει πολλά, και στην Ευρώπη με τα τσάρτερς (πολλές ώρες το πούλμαν βρε αδερφέ)... Για 90 λεπτά ξαναζούν το ταξικό τους παρελθόν αγκαλιασμένοι "ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον Σατανά" -που λέει κι ο Διονύσης, ενώ "ψωνίζουν" και το "πράσο" τους για την επόμενη εβδομάδα μιας κι έχει Champions League την Πέμπτη (αλλά τον Δεκέμβρη που καίνε τα υβριδικά σας οι μαθητές ... αλλά ξέχασα, αυτοι είναι αλήτες κι ανεγκέφαλοι...και δεν υπάρχει αστυνομία να τους μαζέψει...)... Θεέ μου, (αν υπάρχεις) βοήθα με να μην γίνω κι εγώ έτσι... Αλλά ούτε και μ' αυτούς θα ασχοληθώ...

Η τρίτη κατηγορία είναι αυτή που πολλοί από εσάς αναφέρεστε σ' αυτήν αδίκως με υποτιμητικό τρόπο: οι "χωριάτες"! Αυτοί που κατεβαίνουν από τα γύρω χωριά, γεμάτοι βλαχομαγκιά, οι οποίοι στέκονται εκστασιασμένοι μπροστά στις δύο προηγούμενες κατηγορίες οπαδών: Γι' αυτούς είναι ότι δεν έχουν! Κόσμος πολύς ρε φίλε, Κόσμος! αντίδοτο στη μοναξιά του χωριού, αντίδοτο στην ησυχία .... και λεφτά, και γκόμενες, και πρέζα (πράσο έχουμε στη γλάστρα! και καλύτερο από το δικό σας το αλβανικό!) Και με αποδέχονται! και δεν με κοροιδέυουν για το νιιε, το παχύ λλ και το ου αντί του ο, Ούτε και γιατί έπιασα τα 25 και δεν έχω γ@μήσει γυναίκα (που να την βρώ...) αλλά μόνο μανάδες κι αδερφές αλλόθρησκων στις κερκίδες, κι αυτές με το λαρύγγι! Ναι ρε ΠΑοΚ κι ας μη γαμήσω ποτέ!!!! Ούτε, ούτε μ' αυτούς...

Η τέταρτη κατηγορία (και δεν μπορεί, θα υπάρχουν κι άλλες), η μοναδική που θέλω να ασχοληθώ είναι τα πιτσιρίκια, τα 16χρονα (που κάποτε μας γαμούσαν τα λύκεια, τώρα τους φτάνει το ντου στο πέταλο) που για τον τζερτζελέ της κερκίδας ακουμπάνε με την πρέζα και τον εθνικισμό, που θυσιάζουν το σκέπτεσθαι στο βωμό της προβατίλας της μάζας, που στην δική τους γλώσσα ονομάζεται "οπαδική δύναμη".

Τα πιτσιρίκια, που βιώνουν τη μοναξιά ανάμεσα σε χιλιάδες συμμαθητές τους και ψάχνουν να groupaριστούν με κάθε τρόπο. Να θεοποιήσουν, να φτιάξουν είδωλα και να τα λατρέψουν αλλά και πέρα από την ασφάλεια του καναπέ, απέναντι από το χαζοκούτι. Και φυσικά, δεν υπάρχει πιο εύκολο group ανθρώπων για να μπεις από μια κερκίδα.... Εκεί που με αποδέχονται, αρκεί να φοράω τα χρώματα. Εκεί που δε ρωτάνε ποιος είμαι, από που, με τί μόρφωση. Εκεί, που όσο πιο εύκολα πηδάω οικογένειες, πόλεις, χώρες και θρησκείες, τόσο πιο μέσα στην "ομάδα" δηλώνομαι. Όσο περισσότερο νευριάζω με διαιτητικές αποφάσεις (δίκαιες ή άδικες) εναντίον της "θρησκείας" μου, τόσο περισσότερο μεγαλώνω ηλικιακά και φαίνομαι άξιος στρατιώτης. Εκεί που δε χρειάζεται να σκέφτομαι αλλά το μόνο μου καθήκον είναι ο συγχρονισμός με το κοπάδι. Εκεί που μόλις αποφασίσω να κάνω ένα από τα πρώτα μου (εμπορικά) τσιγάρα, θα βρεθεί κάποιος να με κεράσει... και αμέσως θα γίνει ο ταγός μου. Αυτός που αύριο θα μου δείξει πως "χαράζουμε" τα αυτοκίνητα γιατί οι μπάτσοι μας σταμάτησαν 2 χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο. Αυτός που θα μου πουλήσει ότι θέλω.. Γιατί είμαι πιτσιρίκι. Και το μόνο που ψάχνω είναι να γίνω μέρος μιας δύναμης. Κι εκεί μου προσφέρεται αφειδώς θαλπωρή, αγάπη, γαλήνη... σε ατμόσφαιρα πολλών decibel.

Τα πιτσιρίκια, που η ζωή τους πνίγει. Εκεί ξέρουν τουλάχιστον ποιος είναι ο "εχθρός"... ή τουλάχιστον έτσι τους είπαν...

{jcomments on}