Σίγουρα όταν κάνεις ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, από τη μια άκρη της Ελλάδος στην άλλη, θέλεις να το συνδυάσεις και με ένα καλό αποτέλεσμα.

Αν μη τι άλλο, ως επιβράβευση της ταλαιπωρίας και της κόπωσης που έχεις υποστεί. Βέβαια δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που φεύγουμε ηττημένοι από ένα εκτός έδρας παιχνίδι και όσοι το έχουν νιώσει το καταλαβαίνουν καλύτερα. Τι να κάνεις όμως, είναι όλα μέσα στο παιχνίδι! Γι' αυτό λέμε άλλωστε. «..και στις χαρές και στις λύπες, με ήλιο ή με βροχή.....». Βέβαια είναι άλλο πράγμα να επιστρέφεις νικητής και άλλο να επιστρέφεις νικημένος. Εκείνα τα άτιμα τα χιλιόμετρα σου φαίνονται ατελείωτα, ενώ μέσα στο αυτοκίνητο, στο λεωφορείο ή το αεροπλάνο επικρατεί μια πίκρα και μια βουβαμάρα. Η ιδιαιτερότητα αυτής της επιστροφής από το Ηράκλειο, ήταν ότι συνταξιδέψαμε στο αεροπλάνο μαζί με την ομάδα.

Θα μπορούσα λοιπόν να σας μεταφέρω όσα αποκόμισα από τις αντιδράσεις των ποδοσφαιριστών, τόσο κατά την αναμονή μας στο αεροδρόμιο όσο και κατά την διάρκεια της πτήσης. Ορισμένοι μας πλησίασαν και μας μίλησαν ευγενικά ενώ άλλοι δέχτηκαν ευχαρίστως να μιλήσουν όταν τους πλησιάσαμε εμείς. Ήταν κάποιοι που μας αποφεύγανε, είτε από αμηχανία είτε από ντροπή για την άσχημη εμφάνιση, αλλά ήταν και κάποιοι που περνούσαν από δίπλα μας λες και δεν είχε συμβεί απολύτως τίποτε. Λες και δεν είχαν καταλάβει πόσο κομβικό παιχνίδι ήταν αυτό και πόσο μεγάλη ευκαιρία έχασε η ομάδα να έρθει πιο κοντά στο όνειρο της Ευρώπης. Δεν κρατιέμαι, θα τον «δώσω»..... ο Σιόντης για παράδειγμα: Έδειχνε άνετος, θα έλεγα μακάριος, μασώντας εκνευριστικά μια τσιχλόφουσκα και κάνοντας φούσκες. Θα μου πεις έτσι είναι ο χαρακτήρας του! Αν όμως έβλεπες το Ντιέ, θα έκανες τη σύγκριση των δύο αυτών χαρακτήρων. Ο πρώτος είχε συμβιβαστεί με την ήττα και ο δεύτερος δεν μπορούσε να τη δεχτεί με τίποτε. Ήταν σκυθρωπός, αμίλητος, συνοφρυωμένος...... έτοιμος να κλάψει. Τον έβλεπες κι έλεγες, « αυτός ο άνθρωπος είναι γεννημένος νικητής». Παρόλα αυτά βρήκε το κουράγιο να μας μιλήσει, να μας χαιρετήσει και να μας ευχαριστήσει από καρδιάς για την παρουσία μας. Πολύ ευγενικός κι ομιλητικός ήταν κι ο Γκαλίνοβιτς, λέγοντας μας χαρακτηριστικά «...συγνώμη, αλλά έκανα ότι μπορούσα». Και τι άλλο να έκανε ο άνθρωπος, να έβαζε και γκολ.

Από όσο θυμάμαι, ο μοναδικός Έλληνας που μίλησε με το κόσμο ήταν ο Κατεριανάκης. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο αλλά τους ξένους τους διέκρινε μια μεγαλύτερη ευγένεια, όπως ο Ντικρόκ, που μας χαιρέτησε πολύ ευγενικά, χρησιμοποιώντας τα σπαστά Ελληνικά του. Ο Ντουκλάου, χαιρετούσε έναν-έναν δια χειραψίας, λέγοντας και ξαναλέγοντας «I am sorry...» Βέβαια θα πρέπει να πούμε ότι αυτοί είναι και μαθημένοι λίγο διαφορετικά στις ήττες, ενώ οι Έλληνες με όσα έχουν δει τα μάτια τους, ίσως να τους διακατέχει και μια καχυποψία μήπως και τους τα ψάλει κανείς.

Παρόλα αυτά εμείς, αν και απογοητευμένοι, δεν τα ψάλαμε σε κανένα. Αντιθέτως παρηγορούσαμε όσους το αξίζανε, όπως το Ντιέ και το Γκαλίνοβιτς, ενώ κατά την διάρκεια της πτήσης, την ώρα που επικρατούσε στο αεροπλάνο μια απόλυτη σιωπή, βγήκε από τα χείλη μας αυθόρμητα, ψιθυριστά στην αρχή και ύστερα πιο δυνατά..πιο δυνατά, ένα ... ΑΟΚ ολέο,ΑΟΚ ολέο, ΑΟΚ ολέ ολέ ολέ ολέο....!