γράφει ο Γιάννης Προμούσας
Με προβλημάτισες ρε Τόλη….αλήθεια, τι είναι τελικά το οπαδιλίκι; Είναι ιδέα; «Όλα είναι μια ιδέα»… όπως λέμε και καλά το λέμε, αφού όλα μας κατεβαίνουν σαν μια ιδέα και μετά γίνονται πράξη, ασχέτως το αποτέλεσμα της πράξης. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν είναι μια ιδέα. Έλα όμως που στην προκειμένη περίπτωση κάτι δεν μου πάει καλά, η λέξη «ιδέα» παραμένει απλώς μια λέξη, χωρίς καμία έννοια, απλώς για να έχουν να λένε κάποιοι πολύχρωμοι, ότι αυτό που κάνουν έχει νόημα και ουσία, ότι είναι ένα ιδεώδες, ένα ιδανικό.
Είναι λοιπόν μια ιδέα ή μια πρόφαση, μια δικαιολογία, ένα πρόσχημα, μια ματαιοδοξία; Μια διέξοδος να τα σπάνε, να δέρνουνε, να μεθάνε, να μαστουρώνουνε; Να κρύβονται καλά μέσα στη μάζα, να καμουφλάρονται μέσα στην ομοιομορφία και την ομοιοχρωμία; Να κρύβουν καλά την αβεβαιότητα τους και να αισθάνονται πιο ασφαλείς μέσα σε «ομοϊδεάτες» και σε «ομόσταβλους»;
Εδώ όμως μπαίνει ένα ερώτημα, είναι όλοι οι οπαδοί έτσι ; Συμβαίνει αυτό σε όλες τις ομάδες; Θεωρώ πως όχι. Κι εδώ πρέπει να υπερασπιστώ την δική μου ομάδα τον ΑΟΚ. Όχι φυσικά γιατί το νερό που πίνουμε στη Καβάλα είναι πιο ποιοτικό, ούτε επειδή έχουμε ωραίες παραλίες. Απλώς δεν προλάβαμε να αλλοιωθούμε ή αν θες δεν μπορέσαμε να νοθευτούμε, να μεταλλαχθούμε από φίλαθλοι σε οπαδούς. Θες η ρημάδα η B’ και η Γ΄ Εθνική; Θες η κλειστή κοινωνία; Θες ότι είμαστε μια μικρή επαρχιακή πόλη; Ίσως όλα αυτά μαζί, γιατί όπως και να το κάνουμε αυτή η ομάδα είναι ταυτισμένη με την ιστορία της πόλης μας, είναι ταυτισμένη με την ίδια μας τη ζωή. Δεν θα πω λοιπόν ότι είναι ιδέα, είναι όμως συναίσθημα, είναι χαρά, είναι λύπη, είναι οι παιδικές μας αναμνήσεις, είναι οι συγκινήσεις μας.